Przeskocz do treści

Pocztówki z południa

Chile – Ameryka Łacińska

miejsca
ludzie
smaki
słowa
obrazy
o mnie
współpraca

smaki

ceviche i inne dania

Share this:

Twitter
Facebook

Dodaj do ulubionych:

Lubię Wczytywanie…

Instagram

Na początku grudnia, pierwszy raz od 10 lat, opublikowano listę najlepszych filmów wszechczasów magazynu "Sight and Sound", stworzoną na podstawie zestawień 1600 krytyków i ekspertów z całego świata (w tym przede wszystkim jego europejsko-amerykańskiej części). Dokonano na niej wielu różnych przetasowań, szeroko komentowanych w mojej filmoznawczej banieczce - jest na niej m.in. więcej filmów kobiet niż na liście z 2010, widać też na niej ślady odciśnięte przez ruch Me Too. Moją uwagę zwrócił jednak przede wszystkim bolesny brak kina latynoamerykańskiego - na liście 100 filmów nie ma dosłownie ŻADNEGO filmu z Ameryki Łacińskiej. Na Zachodzie bez zmian - USA/europocentryczne postrzeganie świata (i światowej kultury) trwa w najlepsze. Ok. 80% całej listy zajmują filmy ze Stanów i paru europejskich państw, trochę bokiem do rankingu wkradło się parę klasyków kina azjatyckiego i szczątkowa liczba filmów z Afryki. Ale nie ma ani jednego filmu, który reprezentowałby latynoamerykański region zamieszkany przez ponad 660 milionów ludzi. Region pełen wielu ciekawych nurtów filmowych, świetnych twórców i mnóstwa filmowych arcydzieł, zapadajacych w pamięć i przesuwających horyzonty kina w nowe rejony. Nie sposób cenzurować czyjeś wybory i gusta, ale jak to jest możliwe, że żaden brazylijski, meksykański czy argentyński tytuł nie zasłużył na miejsce w tej symbolicznej setce?

Pamiętam moje pierwsze spotkanie z tą książką - pewnie jakoś z dekadę temu, podczas mojej pierwszej fascynacji studiami postkolonialnymi. Było ono trudne i na swój sposób męczące, bo opisywane przez Eduarda Galeano historie wydawały się często na tyle bolesne, że aż niemożliwe. I na tyle ponure, że lepiej było sobie czytanie kolejnych stron dawkować - nie sposób było przyjąć całości za jednym zamachem. Już przy lekturze choćby paru rozdziałów "Otwartych żył Ameryki Łacińskiej" czuje się, że jest to tekst niezwykle ważny i potrzebny. Jeden z tych, które na wiele rzeczy otwierają oczy i odzyskują opowieści, które zostały utracone. Tym bardziej więc cieszę się, że całkiem niedawno - dzięki Wydawnictwu Filtry - pojawiło się na polskim rynku kolejne wydanie tej książki, tym razem w przekładzie Barbary Jarorszuk. I że miałam możliwość napisać o "Otwartych żyłach..." (oraz o samym autorze) na łamach "Tygodnika Powszechnego" @tygodnik Polecam się więc lekturze i z całego serca zachęcam Was do sięgnięcia po najgłośniejszą pracę Eduarda Galeano - nieco zamkniętą w swojej epoce, ale jednocześnie niezwykle aktualną.

Wydarzenia i procesy na różne sposoby zapisują się w ludzkich historiach. Dla Susany ten dzień zaczął się pięknie i wzniośle, ale ostatecznie przyniósł jej smutek, który pozostał z nią do dziś. W tym samym czasie Jaime czuł przede wszystkim radość, satysfakcję i dużo spokoju.

Od początku wojny w Ukrainie staram się przyglądać temu, jak mówi się o niej i pisze w bliskiej mi części świata, która leży kilkanaście tysięcy kilometrów od Kijowa - czyli Ameryce Łacińskiej. Postrzeganie tego konfliktu nie jest tam spójne i jednoznaczne, co widać zarówno na poziomie oficjalnych stanowisk polityków, jak i głosów tzw. zwykłych ludzi. Zdaje się też wiele mówić o drzemiących w latynoamerykańskich społeczeństwach lękach, sympatiach i resentymentach. Oraz o mechanizmach zimnowojennego myślenia, które teraz, w obliczu wojny z końca świata, przypominają o sobie ze szczególną siłą. Piszę o tym w @tygodnik - zapraszam do łapania najnowszego, bardzo ciekawego numeru i lektury!

Pocztówki z południa

Pocztówki z południa

Follow me on Twitter

miejsca
ludzie
smaki
słowa
obrazy
o mnie
współpraca

Pocztówki z południa Blog na WordPress.com.

Obserwuj Obserwujesz
- Pocztówki z południa
- Already have a WordPress.com account? Log in now.

%d blogerów lubi to: