Protesty z większą lub mniejszą mocą rozgrzewają Chile od dwóch miesięcy. W ramach podsumowania tego gorącego czasu przygotowałam zestawienie moich dotychczasowych wypowiedzi, komentarzy i tekstów na ten temat, jakie ukazały się w polskich mediach.
Czytaj dalej „Dwa miesiące protestów w Chile – podsumowanie”
Kiedy czytasz ten tekst, gdzieś w Ameryce Łacińskiej z rąk mężczyzny najpewniej ginie właśnie jakaś kobieta. W całym regionie z powodu męskiej przemocy tracą życie ponad 3 tysiące kobiet rocznie (czyli średnio 8 kobiet dziennie). Nie bez powodu więc poruszający protest song o patriarchalnej przemocy wobec kobiet, stworzony przez chilijski kolektyw Las Tesis, rozlał się po latynoamerykańskich krajach z prędkością światła. „Un violador en tu camino” ze względu na swój mocny, uniwersalny przekaz szybko przekroczył też granice Iberoameryki i zaczął być śpiewany przez kobiety na całym świecie.
Czytaj dalej „Rewolucja jest kobietą. Chilijska pieśń protestu wobec przemocy”
Piszę ten post 23 listopada – protesty w Chile trwają już ponad miesiąc. O motywach oraz szerszym kontekście demonstracji pisałam i będę pisać dla naszej prasy oraz na FB mojego bloga. Możecie też znaleźć w polskich mediach trochę moich komentarzy i wypowiedzi, które wkrótce zbiorę w jednym poście podsumowującym. Na blogu pisałam poza tym o najważniejszych kulturowych wątkach Chilijskiej Wiosny – m.in. o sztuce ulicznej i muzyce. Teraz mam garść informacji i wskazówek dla tych, którzy w najbliższym czasie wybierają się do Chile. Na co należy uważać i czego się wystrzegać?
Czytaj dalej „Protesty w Chile – co warto wiedzieć przed przyjazdem”
Największe protesty w najnowszej historii Chile trwają już ponad miesiąc i na razie nic nie zapowiada tego, aby szybko ustały. Jakie są najważniejsze symbole gorącej i burzliwej Chilijskiej Wiosny, którą już teraz wielu socjologów określa mianem społecznej rewolucji, jednej z najbardziej potężnych, jakie w ostatnich latach wstrząsnęły całym kontynentem?
Legenda współczesnej fotografii. Jeden z najbardziej cenionych chilijskich artystów XX wieku. Mimo że porzucił świat sztuki niedługo po tym, jak na dobre się w nim zadomowił, zapisał się w historii jako jeden z tych największych.
Sergio Larraín (1931 – 2012) pochodził z bogatej rodziny i odziedziczył po ojcu ważne, otwierające wiele drzwi nazwisko. Gdy jednak chwytał za aparat, najczęściej kierował obiektyw w stronę zwykłej, często ubogiej codzienności. Nazywany był „poetą ulicy” i „fotografem-wagabundą”, bo chętnie patrzył tam, gdzie zaglądali nieliczni – do slumsów, zadymionych barów i burdeli, niebezpiecznych dzielnic rządzonych przez sycylijską cosa nostrę. Spacerował po cienkiej linii społecznych marginesów przede wszystkim w Chile, ale też w innych krajach, głównie Europy i Afryki, po których podróżował w latach 50. i 60. Zawsze właśnie to, co zwyczajne i anonimowe wydawało mu się najciekawsze, najbardziej godne utrwalenia. Przylgnęło do niego miano „łowcy cudów” – tropił piękno tam, gdzie wydawało się to niemożliwe.
Pocztówki z południa 